vergaderen

Aan veel rotzooi komt ooit een eind. Zo ook op mijn werk. Al een tijd bungelde er het zwaard van Damokles over onze hoofden. De problemen hier stapelden zich op, maar na vanavond zit er dan eindelijk een beetje schot in.

Allereerst zijn de vergaderingen tegenwoordig in het Spaans en dus kan ik het grotendeels wel volgen. Maar niet alles dus. De nuances mis ik en vooral het vechten in formele zin valt niet op.

Als mensen gaan schelden dan merk je dat wel, maar als er spanningen hangen en vrouwen elkaar formeel te zwaard gaan, door gebruik te maken met formele zinnen dan kan ik dat soort dingen praktisch niet doorzien.

Mijn tutor had dus geen zin meer mijn tutor te zijn. Daarnaast was het niet gedefinieerd hoe mijn project http://researchactivism.tk zich verhoudt tot de rest van de Infoespai. Tot slot had mijn ex-tutor ook problemen met de andere mensen hier, en was het allemaal zeer onduidelijk en hangt er al weken lang een oorlogssfeer.

Maar goed. Het ging al tijden goed tussen mij en mijn compañer@s de trabajo (werkgenoten). Maar tussen mijn ex-tutor en de rest boterde het niet. En tussen haar en mij al helemaal niet. Maar vandaag ging ze dan eindelijk in op mijn voorstel om in een café alles eens goed door te bespreken en hoe we ons willen verhouden tot elkaar in de toekomst.

Al voor de vegadering hadden we een en ander al voorbesproken en dus konden we met nodige voorstellen komen voor de vergadering. Het onderwerp over mijn relatie tot de Infoespai was dus redelijk snel opgelost en ik heb nu een praktische tutor en een officiële tutor, die in feite dus mijn ex-tutor is. ...Jawel.

Maar het onderwerp hoe onze groep zich tot de rest zou verhouden ligt wat gecompliceerder. Vooral aangezien er subsidie-aanvragen waren gedaan uit naam van wie eigenlijk? De mensen schoven de verantwoordelijkheid naar elkaar en niemand die schuld op zich wilt nemen.

Dan hadden we ook nog eens die twee vrouwen die elkaar het daglicht niet gunnen. En een vrouw die de verantwoordelijkheid op zich nam om namens de groep (de mannen) de hete kolen uit het vuur te halen en alle shit over zich heen kreeg.

Gelukkig was daar ook nuchter commentaar. Van mensen die zeiden dat ze de oorlogssfeer niet aanstaan. Totaal niet. Zoals er soms over de e-maillijsten gesproken wordt, bijvoorbeeld. Maar ze hadden het nog niet eens over hoe de vrouwen elkaar te lijf gingen met de woorden. De vrouwelijke subvorm van vechten zullen we maar zeggen.

Geweld is overal. Dat geweld moeten we zien uit te bannen uit ons leven. Laten we hier beginnen. En alle vormen van geweld, zoals ook woorden dat kunnen zijn, verwijderen.

Laten we toch vooral lief zijn voor elkaar. Liefde en geweld is als vuur en water. Dus.