Mijn bee-heen

Vorige week maar weer een bezoekje gebracht aan de dermatoloog. De Europese Commissie betaalt, dus het is een privé-dermatoloog met slechts een week wachttijd. Niet veel anders dan het publieke systeem overigens, waar ik laatst een tweede dermatoloog gezien heb. Ook daar hoef ik niet te wachten. Een spoedgeval ben ik namelijk.

Of beter: was ik. Want het gaat goed -por fin. Zo goed zelfs dat je de ogen van de dermatoloog zag stralen. Ik had al drie weken geen nieuwe infecties meer, en bloeduitslag was ook prima. Dan het andere spannende moment: de uitslag van het laboratorium-onderzoek. Een zucht.

"Dat ziet er goed uit", zegt de dermatoloog opgelucht. "Dit is een bacterie die we al eeuwen lang kennen. Beetje vervelend, maar met de antibiotica die we je hebben gegeven, is dit beestje nu dan eindelijk verslagen".

Een lange geschiedenis komt nu dan tot zijn einde. Sinds een maand na mijn vakantie in Italië en Nederland, sinds eind augustus dus, had ik enkele lekkere infecties, ondermeer op m'n been en billen. Ik kon niet lopen noch zitten. En toen kreeg ik er ook nog een op mijn kin, en kon ik niet eten of zoenen.

Het startte altijd als een gewoon puistje. Een ronde rode plek vormde zich vervolgens eromheen en het ontstekingsproces begon. De eerste had maar liefst een diameter van 20 centimeter en het pus hoopte zich op in een vulkaan die maar niet barsten wil. Dat klinkt lekker, maar is niet fijn.

De dokters wisten niets, en de verzekering deed moeilijk. Daar ben je dan in een vreemd land, zonder medische hulp. Gelukkig hielp chica en de mensen van Infoespai goed, en opeens was er een dokter bereid me te ontvangen. Zonder te kijken werd ik na 2 minuten en een recept weer weggestuurd. Dat proces herhaalde zich vervolgens ook bij twee andere doktoren, en lopen kon ik nog altijd slechts met veel pijn.

Thuis behandeldden we de infecties immer met heet water, en een speciaal kruid. Later zetten we dit proces voort met een graansoort wat zich in een papje omvormt na een uurtje koken. Ja dat hielp en de vulkaan konden we laten barsten, en de pijn stroomde langzaam weg.

De medicamenten hielpen ook. Veel antibiotica, zalfjes en imbrofen. Dat hielp de wond zich te ontwikkelen en de infectie stromend te maken. Met een mesje sneed de verpleegster het dode vlees vervolgens weg. Ik zag haar twee weken, bijna elke dag. En een 5 milimeter diep gat van twee bij drie centimeter op mijn been herinnerde mij aan de vulkaan die over was.

"Eet je wel gezond?" was telkens de vraag toen ik weer een nieuwe verpleegster had. "Ja, ik eet elke dag groenten en fruit, maar geen vlees". Dat was dan de verklaring. En ik moest meer vet eten. En ik moest meer antibiotica slikken, enzovoorts. Ze deden het voortkomen alsof het m'n eigen schuld was. Terwijl ik er niets aan kon doen.

We werden zo boos dat we naar de directie van de (publieke) kliniek stapten. We stonden erop direct een andere dokter te zien. Op dat moment kon ik moeilijk zitten. Die dokter stuurde me vervolgens naar iemand die ze hier chirurg noemen, voor dezelfde avond nog.

Een man in een bruin pak bleek de chirurg te zijn. Hij trok nog wel zijn handschoenen aan, maar meer professionaliteit straalde hij niet uit. Ik mijn broek uit, hij met een vergrootglas mijn bil bestuderen, en hup, moet ik me broek weer aantrekken. Niks geen snijwerk. Lekker van de pijn genieten. Diagnosis: "Je moet antibiotica slikken alsof het whiskey is".

Een week later was de meeste pijn verdwenen en zag ik voor het eerst mijn dermatoloog. Dat was de eerste keer dat ik eindelijk serieus genomen werd. De man was aardig en bestuurde de infecties grondig. Er werd een oplossing van de pus naar een laboratorium gestuurd en ik kreeg weer andere medicijnen voorgeschreven.

Toen hield het op en ben ik waar ik ben. Ik heb geen pijn. Ik kijk niet meer angstig naar mijn nieuwe puistjes. Ik haal opgelucht adem dat het allemaal weer voorbij lijkt. De oude infecties kan je nog zien, maar de wonden zijn zo goed als verdwenen.

Volgens de dokter zal ik er een litteken op mijn been aan over houden, maar de plekjes waar de overige infecties zaten, zullen langzaam weer verdwijnen.

Het was een intrede in een Kafkiaan kasteel om mijn verzekering op orde te krijgen, dokters te zien die me serieus namen en om geen rekeningen vooraf te hoeven betalen. Het was af en toe een kleine hel, maar zeker de ervaring waard om te weten hoe het is om hier zorg te krijgen.