drie uur in de bus

London is groot, zeer groot. Zo groot dus dat je drie uur in de bus kan zitten voordat je arriveert waar je aan wilt komen. Goed, het was 's nachts, dan rijden ze niet frequent, maar fijn was het dus niet om rond kwart over twaalf ergens vandaan te gaan, en om dan pas rond drie uur thuis te zijn. Voor dezelfde tijd kan je met de trein van Den Helder naar Maastricht.

Bij thuiskomst wachtte ons een verrassing. Ons bed was gekraakt. Daar lag dan Stef en zijn vriendin. Stef is een oude vriend uit Engeland en we hadden al over de telefoon gesproken dat hij ook naar London zou komen. En opeens had hij ook slaapruimte nodig en vanaf nu moeten we elke nacht de vloer met kussens en het bed delen.

Prima, we zijn dus gisteren weer kris kras gegaan. Eerst bij een art-gallery in het noord-oosten. Daar waren erg veel bekenden en we hadden het onder meer over feminisme en de kritiek op de organisatie van het ESF/WSF.

Dan erg snel wezen haasten om voor 9 uur in de officiele ESF-locatie Alexander Palance te komen voor onze accreditatie. Om negen uur was er niemand van de Catalaanse delegatie maar dan opeens hoorden we van een meeting waar we onze bandjes en ov-kaarten ook konden krijgen. Dus zonder uren in de rij te staan zoals anderen, hadden we 1,2,3 onze dingen weten te regelen.

Vervolgens nog snel naar het Beyond the ESF gebeuren gegaan. Daar weer veel bekenden, uit Amsterdam, Engeland en Barcelona. En goedkoop bier en goede films. Toen net de trein gemist en moesten we drie keer via de nachtbus. Nu dus maar rustig op gang komen.