Examen keukenkastjes

En toen viel de keuken uit elkaar...

Dinsdagavond zou de huisbaas langskomen voor het contract en om de kastjes van onze slaapkamer te verplaatsen. Wachtend op zijn bezoek, terwijl ik mezelf aan het voorbereiden was voor mijn examen, kreeg ik een telefoontje van chica dat hij niet langs zou komen..

Eerst ontving een sms. Ze was zojuist onderweg van Vic, waar zij was voor haar kinderkampwerk, en stuurde mij door dat ze een een onbeantwoord gesprek van hem had. Anderhalf uur later belde ze me dat hij niet kon komen.

In de tussentijd begon ik al enigszins ongerust te worden omdat P. nog altijd niet gearriveerd was. Hij landde om 4 uur maar om 19.30 was hij er nog altijd niet. Het toeval wildde dat, terwijl ik net naar buiten liep om chica op te halen bij plaça del sol en om mijn e-mail te checken om te zien of ik misschien iets gemist had, hem op de straat tegenkwam -- net buiten ons huis.

Het was een leuke verrassing. Meneer had zijn haar kort laten knippen maar hij was vrij herkenbaar... Tussen al die korte Catalaanse mensen, viel deze lange slungel vrij makkelijk op. Hij liet zijn bagage los en we gaven elkaar een vriendschappelijk knuffel.

Thuis gekomen bleek hij veel kadootjes meegenomen te hebben: thee, koffiefilters, een filterhouder en boekjes. Na een halfuur kwam chica er ook aan. Ze hadden elkaar in Amsterdam al ontmoet, dus ook voor hen was het een leuk wederzien.

Daarna was het tijd om Hendrik en Pim van Sants station op te halen. Peter was echter vrij hongerig en wilde tapas eten - want dat is Spaans toch? Bij de bar aangekomen, in de buurt van ons huis, bleek het echter reeds tijd om de twee anderen op te halen en we besloten gezamenlijk te gaan.

De drie slapen in mijn oude kamer in plaça Espanya. Maar bij het station aangekomen, vlak bij dat huis, vonden we ze niet op de afgesproken plek. We waren 10 minuten te laat. Maar waar zouden ze zijn? Bordjes naar MacDonalds volgend, vonden we ze. (Voor mijn afstuderen heb ik van hen twee tegoedbonnen ter waarde van 20 euro gekregen van deze ontzettend foute keten. Nu hadden ze een wok en kaas meegenomen van het thuisfront).

Ze zijn happy met de plek waar ze slapen. Het is een vrij groot dakterras en ze besloten de nacht buiten door te brengen op de twee tweepersoonmatrassen die tot hun beschikking zijn. De kennismaking met Ana de huisbaas verliep vrij vlot. En nadat we ze naar de pizzaboer om de hoek brachten, zijn we met de laatste metro terug naar ons huisje gegaan.

Inmiddels hadden we met de nieuwe huisbaas gesproken. Hij zei woensdag rond middaguur langs te zullen komen voor het contract en voor de kastjes in onze slaapkamer. Nou, dat heb ik geweten.

Chica moest om 6 uur 30 alweer opstaan om weer terug te gaan naar Vic (ze was voor de avond teruggekomen), en ik werd pas om 11 uur wakker, na een lange nacht. Ik was zojuist aan 't ontbijten en aan het lezen (H. Miller) toen hij binnenkwam. Ik wees hem eerst op de nieuwste ontwikkeling van het huis: een behoorlijk grote lekkage bij het toilet. Daarna overlegden we over het contract en we gingen aan de slag aan de kastjes in de slaapkamer.

Van leren voor mijn examen Spaans kwam vrijwel niets. Ik moest hem helpen om de grote kast van de muur te halen en daarna te monteren aan de andere muur. Negen gaatjes moest hij boren. Toen hij een klein uurtje later toekwam aan de achtste, een uur later, ontstond er een hels kabaal aan de andere kant van de muur. Verschrikt liepen we naar de keuken en beschouwden een ravage...

Ik wist niet wat ik zag. Van alles lag er op de grond. Het leek wel alsof er kleine tornado had gewoed in de keuken: zout, rijst, olie, azijn en linzen lagen verspreid over de vloer tussen gebroken planken, hout, glas en een mixer. Oh my god... Que ha passado?

Eén keukenkastje was naar beneden gekletterd en had de plank die dienst deed als aanrecht, in zijn val gebroken. Voedsel van het keukenkastje en het aanrecht lag op de grond. Direct besefte ik hoe gelukkig ik was dat ik in een vlaag van toekomstbesef de fles wijn vijf minuten ervoor van het aanrecht had gehaald en elders had neergezet. Dat scheelde een hoop rotzooi, nietwaar?

Het duurde tot 4 uur totdat we klaar waren. De keuken is zo goed als hersteld en de kastjes in de slaapkamer zijn verplaatst, wat eindelijk de mogelijkheid geeft om onze kleren en andere spullen in de kamer een plek te geven.
...Maar van mijn examen kwam vrijwel niets terecht.

Natuurlijk moet je voor soort dingen nooit op het laatste moment vertrouwen. Na ruim 20 jaar op school gezeten te hebben, weet ik dat als geen ander. Toch. Je baalt als een stekker dat je op het laatste moment geen tijd hebt om zelfs ook maar de werkwoordvervoegingen te leren.

Tijdens mijn examen besefte ik dat als geen ander. Ik heb mijn best nog gedaan om bij de vrije opdracht (een opdracht om je ervaringen in Barcelona te beschrijven) te schrijven dat ik het vervelend vind dat ik zo weinig tijd heb kunnen vinden tijdens de laatste twee maanden om Spaans te leren. En dat ik de aankomende weken aan wil grijpen om de stof te herhalen. Maar of het ook echt zal helpen om mij naar het volgende niveau over te laten stappen, ik weet het niet.

Nienke, mijn Nederlandse klasgenote, kwam nog met een briljant idee. Ze had een bos tulpen meegenomen voor de lerares, waaraan ik gretig meebetaalde. Ze ging ook mee naar mijn afspraak met Hendrik, Pim en Peter... Het was makkelijker gezegd dan gedaan om een afspraak met de jongens te maken by the way. Om drie uur stuurde ik een sms naar alledrie, waarop ik driemaal een sms ontving.

Peter: "Ben nu aan het chillen in park guell. Daarna nog ff parc del camel checeken. Ben er denk ik later. Zijn opgesplitst, zie jullie wel p."

Hendrik: "Ben op het strand. vette dj's tot 8 uur. Kom pas om half negen daar zijn. Weet jij waar peter en pim zijn? Succes voor straks."

Pim: "Ik zit in Nou Camp. Het tweede van barça speelt straks. 19.30 ga ik wel halen, pim."

Goed. Eerst de keuken gedaan en tijdens mijn luch om 4 uur nog maar even gesmsd dat ik rond 6 uur ergens bier zou drinken. Krijg ik van Pim een sms terug: "Barca is afgelast. Je ziet ons om zes uur op plaça Reial."

So much for old school fun. Ze waren er om kwart over zes - toen ik aankwam - niet. dus niet. Nadat ik ff een sms had gestuurd kwamen Hendrik en PIm opgedraafd, maar geen Peter... Hij was op zoek naar zijn zonnebril.

We doken een van mijn favoriete kroegen in en na een kort poosje kwamen Peter en Nienke ook. We bleven zo ongeveer 6 rondjes en enkele tapas hangen en toogden rond 9 uur met zijn vieren naar Raval op zoek naar een ok en goedkoop restaurant.

Na wat gezeik van die drie dat ze wilden pissen, meer bier wilden en weet ik veel wat, kwamen we eindelijk aan - puur toeval - bij dat ene restaurant dat ik nog vaag herinnerde van die ene keer dat ik Chica voor het eerst sprak. Dertig pleuro voor tweegangen en een fles wijn.

Van lang nagenieten kwam het niet, maar we hadden een aantal echte herengesprekken. De heren wilden al vroeg slapen¡ wE gingen nog even naar mijn favoriete kroeg in de pianobar in de Raval, waar een hip-grappige jazzband welkomsttunes speelde voor de Gollanders.

Voor mij kwam dit prima uit, anders zou ik deze ochtend nooit zo vroeg dit verhaal kunnen plaatsen. Toch hebben ze me even doen twijfelen over deze website van mij: ze vonden mij verhalen over het algemeen te lang en vinden dat ik sneller to the point moest komen. aCH. Sinds wanneer zit er een punt in het leven?