stijgende huurprijzen

Al een maand woon ik in mijn nieuwe kamer, maar ik had er nog niet veel lol aan beleefd Het heeft overigens al wel een speciale naam die ik jullie voor het gemak zal onthouden. Ben veel weggeweest en de helft van de tijd hier in Barna verbleef ik bij mijn chica. Gisteren kwam ik dan eindelijk weer eens thuis en een leuke verrassing wachtte op mij.

Ik woon met twee andere personen, beiden uit Portugal. Ze wonen er al twee jaar en hebben een zeer lage huur die ze moeten betalen (zo rond de 277 pleuro per maand). Naast het dakterras en mijn hut, heeft de woning drie ruime kamers en een zeer klein kamertje.

Die kleine kamer is een kantoortje, één kamer wordt gebruikt als eetkamer en één kamer is de slaapkamer van huisbazin A. Die andere kamer is een soort woonkamer annex een kleine ruimte die gebruikt wordt als slaapkamer. In die slaapkamer, woont al anderhalf jaar C., de mannelijke huisgenoot. Er is slechts een wanddoek die zijn slaapkamer met de zitkamer scheidt, en tussen de eet en zitkamer zit een houten schuifdeur.

Genoeg details. Terwijl chica en ik lekker aan het koken zijn rond 11 uur in de avond, zie ik C. heen en weer vanuit de keuken lopen op zoek naar plastic tasjes. Hij is zojuist klaar met eten en loopt stoned door de woning te waggelen met zijn vriendin en een vriend uit Portugal. Dus ik vraag hem: "waar gaat dat naartoe? Waar ben je mee bezig, zeg.."

Hij kijkt mij kwasie lachend aan. Ik kijk hem verbaasd terug.

Ik zie hem zijn ceedees in de tasjes stoppen. Hij zegt: "heb je het nieuws nog niet gehoord dan? Ik moet eruit..."

"Maar hoezo dan?", vraag ik hem.
"Vraag dat maar aan je huisbaas".

Chica en ik kijken elkaar merkwaardig aan. We fluisteren wat, terwijl C. terugloopt naar zijn kamer. Wat zou er aan de hand zijn? Moet hij echt de woning uit. Het klinkt allemaal een beetje vreemd.

Vreemd is slechts een woord. Het is twaalf uur stipt en C. staat met zijn tassen klaar om de woning te verlaten. We babbelen even wat, C. legt het een en ander uit in Spaans aan chica en... "hasta luego" (tot ziens).

Huisbaas A. was de hele tijd in haar kamer. Ze was ergens mee bezig en had een vriendje op bezoek (een trotskist tegen de veertig) die haar met haar werk helpt. Ze kwam even de keuken in, terwijl C. nog bezig was met het pakken van zijn spullen.

Ze vraagt of ze met ons kan meeëten, wat we prima vinden (er zijn genoeg linzen voor iedereen). Iets na twaalven, als C. net weg is, dek ik de tafel en bedenk ik mij het voorval nog niet op tafel te gooien.

Het gesprek tijdens het eten verloopt prima, vooral de koetjes en kalfjes en dagelijkse chitchat in het Spaans schuift heen en weer tussen vooral drie hoofden. Pas als ik er genoeg van heb, en het eten dan eindelijk op is (ze eten hier zeer traag), stap ik van de tafel en begin met het opruimen en de afwas.

Na een tijdje verschijnt huisbazin A. in de keuken en begint ze over de huur te praten.

Ze legt me uit dat er een nieuwe situatie is. Ze bevestigt het vreemde vermoeden van mij en chica dat C. geen grote grappenmaker is, maar dat hij werkelijk uit het huis is gezet door haar. Nou... laten we het maar houden op een overeenkomst, nuanceert A.

Onderdeel van die overeenkomst blijkt dat C. zijn huur over april niet hoeft te betalen.
"Dus dat betekent dat we een nieuwe situatie hebben", zegt A.
"Hoezo een nieuwe situatie?", vraag ik.
"Nou", vervolgt ze, "dat betekent dat we met zijn tweeën de huur moeten betalen in plaats van met zijn drieën".
"Ook voor april?"
"Ja?"
"Dat lijkt me niet echt eerlijk."
"Ik wil jou geen prijs opleggen. Dat is niet de politiek van dit huis. We overleggen in dit huis altijd over de prijs van de kamers en daarom ligt de prijs van jou kamer ook lager dan de prijs van de andere kamers."

-------Uiteindelijk komen we er samen uit.

Ik leg haar uit dat zij mij onmogelijk een hogere prijs kan eisen voor de maand april. Zij heeft als huisbazin het besluit genomen om C. eruit te gooien. Ik ben geen onderdeel geweest van de besluitvorming en kan dus niet opeens gevraagd worden om extra te betalen wegens "een nieuwe situatie". Ik heb niet gevraagd om die nieuwe situatie, die is mij opgelegd zonder dat ik mee kon doen in het proces tot het maken van dit besluit.

Goed. Na wat wiskundige rekensommen komt ze met het voorstel dat ik 20 euro extra moet betalen voor de maand mei en dat april goed is. Tenminste dat denk ik. Ik heb nog geen besluit genomen, heb haar enkel mijn visie en mijn situatie uitgelegd. Vervolgens heb ik een voorschot van de huur betaald en haar gezegd deze week te zeggen in hoeverre en of ik met haar voorstel mee wil gaan.

Anyway. Tijdens het gesprek ruik ik dus ook mijn kans. Een kamer leeg in dit mooie huis en ik over een maand dakloos? Dat is één + één + één, niet?

Niet. Ze wil graag de kamer leeghouden wegens privacy. Na twee jaar met meerdere mensen in het huis gewoond te hebben, heeft ze er een beetje genoeg van.

Maar er is wel een kleine kans. De jongen die mijn hut op het dak huurt, is er voor drie maanden niet. Maar de kans blijkt niet echt groot te zijn dat hij ook daadwerkelijk terug komt. Dat moeten we dus nog even afwachten.

Daarnaast heb ik ook goed nieuws voor mijn bezoek eind mei. Ik heb een extra bed en een extra bankstel ter beschikking. Die tent voor op het dak hoeft niet meegenomen te worden. Maar ik heb nog altijd niets zekers voor na mei en weet niet of en in hoeverre ik mensen kan hosten na die tijd.


--------------meer onderhandelen

Het hele voorval deed me trouwens denken aan wat twee dagen eerder gebeurde. Nadat ik het bericht had geschreven op deze site, vertrok ik naar mijn chica met wie ik op Plaça de Catalunia had afgesproken. Zij had zojuist een telefoontje gekregen van haar voormalige toekomstige huisbaas, die ze even vlak voor mij zou ontmoeten op dezelfde locatie om een klein probleempje uit de weg te helpen. Zij had nog 80 pleuro van hem tegoed.

Via die jongen had ze een kamer gekregen vlak bij mijn vorige kamer in Poble Nou, een zeer hip en populaire buurt in opkomst blijkbaar. Ze had 80 pleuro in advance betaald voor de maand april, maar ze had nog niets verhuisd, mede vanwege ons verblijf in NL.

Vlak voordat we naar Bilbo vertrokken, sms-de hij opeens en zei hij dat het feest niet door kon gaan end at hij de kamer opeens aan een ander verhuurd had. Ze belde hem met de eis dat ze dan wel het geld terug moest krijgen. Daar ging hij mee akkoord.

Tenminste dat dachten we. Hij was een beetje te laat en we stonden samen te wachten. Toen hij opeens verscheen, leek hij wel aardig te zijn. Dat was ook zo, maar niet toen hij zei het geld niet terug te willen geven.

Wat volgde was een verhit debat van bijna een uur. Het was heerlijk om mijn chica zo lekker bezig te zien zijn, het was nog heelijker om zelf ook te mogen participeren. Na ruim een half uur, slagen we er opeens in zijn mening te veranderen.

Ik bouw net mijn laatste argument op (dit was de derde keer dat ik intervenieerde), waarna hij mij vraagt of ik ook Spaans begrijp. Ja, zeg ik, maar ik spreek het niet.

"O", antwoordt hij nonchalant. "Ik leg net aan je vriendin uit dat ik akkoord ga, en dit als een dialoog te zien om mijn situatie uit te leggen en waarom ik vind dat ik eigenlijk het geld niet hoef terug te betalen."