mayday, mayday. suprise-actie

Eindelijk mijn hut uit. Het is 4.30 uur en we eten wat alvorens naar de 1 mei manifestatie te gaan.

Geen oudbakken links geleutel zoals in de meeste landen en steden, maar een echte viering van jongeren die deze dag terugeisen als een dag van protest en carnaval. Weg met oude knarren en de fucking internationale!

Mijn 1e 1mei was in Londen, 4 jaar terug. Kruidenplantjes planten op het grasveld bij het parlement van Engeland en een hanekam achterlaten op het hoofd van Churchill.

De volgende dag stonden de kranten vol van afschuw over het "tuig" dat de omgeving en een macdo restaurant vernield had. Voor mij was het een viering van leven, spontaniteit en creativiteit .en een voorlopig einde aan traditionele saaie manifestaties van lelijk conservatief en oudbakken "links".
(http://www.indymedia.org.uk/newsite/index2.php3)

Nu zouden dan ook in Barcelona de jongeren de straat op gaan om de 1 mei terug te eisen van de oudjes. Het thema stond niet in het teken van alternatieven, zoals tijdens mijn eerste 1 mei, maar was vooral een protest tegen de flexibilisering van arbeid en de permanente creatie van onzekerheid bij loonwerkers.

Terwijl we zaterdag met zijn drieën naar het plein lopen rond een uur of zes, weet ik dat er vandaag een rel zal uitbreken. Hoe moet je niet vragen. Maar het zou een kwestie van een paar uurtjes zijn, beloofde ik chica.

Zonder door stoplichten tegengehouden, komen we tijdig aan op 't centrale verzamelpunt - terwijl we te laat weggingen. Een mengelmoes van creatieve en ook dogmatische antisystems, jongeren en ouderen, subversief destructief.

"Hoe komt zo'n massa in beweging?", wordt mij gevaagd. "Als mensen gaan lopen, komt er een beweging", antwoord ik. ...Denk aan lemingen.

En opeens ..inderdaad.. er blijkt een weg en aan de kop ervan loopt een vrolijke stoet van papierloze mensen, zingend en schreeuwend voor erkenning en papieren. Achter hen rijdt een hiphop muziekwagen annex reggaeband, wat enkele busjes meer, wat fietsen en stelten, zeven tot achtduizend man en vrouw, waaronder een aantal verkleed, als slaaf of anderszinds
.
Het wordt me duidelijk dat er meer nivos van precariadat (onzekerheid) zijn op het gebied van arbeid. Heb je papieren, dan is jouw precariadat minder groot. De staat creëert vormen en nivo's van precariadat, waarbij oudlinkse vakbonden en het berijfsleven een handje toesteken. De taak van je leven is om je precariadaat zoveel mogelijk te verlagen.

Een nieuwe prikkeling is daar om het systeem te accepteren als gegegeven.

Dit alles werd vrij subtiel in de propaganda van de demo naar voren gebracht. Diversiteit was breed maar de straten waren leeg. Barna leek wel een ghoststad. Niemand de deur uit, niemand die iets geeft.

Het doel is simpel. We lopen langs straten met kantoren en wordt gespoten op ramen en deuren. Af en toe valt er een klap als een beveiligingsbeambte denkt zijn terrein te moeten verdedigen. slachoffers zijn overal.

Maar voor het grote geheel loopt de stoet vrolijk door de stad, zonder lastig gevallen te worden door de relpolitie of anderszinds
.
Het lijkt wel een toneelstuk. De lucht kleurt branje en vuurwerk knalt als een waarschuwing voor wat komt. Dan, na anderhalf uur lopen en graffitiën zijn we terug bij de rechthoekige verzamelplek. !Wat een domper (bummer)¡

Toch, de stoet gaat vrolijk maar moe door richting Ramblas en Plaça de Catalunya. We krijgen lol en dansen door straten richting een wijnzaak om bij terugkomst te zien dat het einde nabij is, 3 tot 4 uur na het begin van de actie. We zijn helemaal beneden, vlak bij het strand en zoenen op de sambaritmes.

Wat doen we? Een feest in de Hamsa vanavond of even blijven? Ik hoor van een surprise, een kraakactie die nog zal plaatsvinden, en we overleggen...

De bedoeling is dat er een feest gegeven zal worden in het nieuwe pand, en later hoor ik dat de zondag bedoeld is voor debat, film en andere leuke dingen (zo hadden ze ook al ene N. Klein uitgenodigd voor een debat zondag).

Maar we willen tzt ook eten, en waarom zouden we blijven? Terwijl we overleggen, begint de sambaband te moven. De overgebleven mensen lopen erachter aan. Een groep van zo'n 2 tot 3 honderd mensen. Niemand weet waarom. Denk aan lemingen. Surprise! Surprise! Surprise!

De groep gaat door nauwe straatjes, de samba fleurt op en mensen springen en dansen in het rond. Wij raken achter op maar halen snel in.

Regelmatige opstoppingen leiden tot niets. We zien geen begin van de stoet en weten niet hoe laat het is. Is de kraak al geweest? We horen niets. Geen overleg, geen Mensen zijn vooral met zichzelf bezig en we lopen door.

Dan houd de samba opeens op, vertrekt via een zijgang en we lopen achter andere mensen aan. Vol vertrouwen en solidariteit. Chica begint alvast met het maken van opmerkingen: ¿Where do people go? !Where people go¡

We wachten alleen nog even bij een café waar we een groep zigeuners aanschouwen die de mooiste muziek toveren uit hun instrumenten.

We staan met zijn achten buiten te kijken hoe de groep speelt voor een zittend publiek dat de moeite niet eens neemt om boven hun koffie en krantje uit te kijken.

Dan, vele straatjes later, zien we opeens het begin van de langverwachte rel. Een groep mensen staat te zwaaien in de deuropening van een pasgekraakt pand, zo'n twintig meten voor ons uit, beneden in de straat. Vanaf rechts zien we dan opeens een groep relpolitie over de straat lopen en vanuit de andere hoek een voorwerp vliegen.

Een klein r/helletje breekt los. Chica rent meteen naar achteren. De laatste keer dat we samen bij zoiets waren, kreeg ze al een klap op haar arm (http://robin.waarbenjij.nu/index.php?intMessageId=6886) maar ik blijf staan en kijk me ogen uit. Een op hol geslagen relpolitie is net als een groep uitgehongerde wolven. Ze slikken coke, nemen speed of mdma en willen maar één ding: hun knuppel wild om zich heen slaan.

Gelukkig voor mij renden ze niet mijn straat in, maar slaan ze alleen maar in op de groep mensen die de andere straat in rent. Opeens zie ik Lize naar me toe komen, terwijl het net allemaal een beetje bedaard. Ze komt naar me toe met een enorme bult op haar arm en ze zegt dat ze geslagen is.

Ik schrik me behoorlijk rot en zie dat haar arm er ernstig aan toe is. Dan zegt ze dat ze nog op zoek moet naar haar camera, die ergens in het door relpolitie omsingelde gebouw moet liggen. Al pratend, loopt ze weer weg.

Ik zie de relpolitie terugkeren en loop de straat weer terug in, op zoek naar me chica. Ze is boos dat ik zo ver naar voren ben. Ik stel voor om te lopen en het gebouw via de andere kant te benaderen.

Terwijl we een andere straat naar de hoofdweg inlopen, zien we een nieuwe horde relpolitie rennen, al zwaaiend met hun knuppels. We gaan aan de kant, ontwijken de horde cokesnuivers en we laten dit surrealistisch schouwspel aan ons voorbij gaan.

Ons omdraaiend naar de hoofdweg, waar alle politie vandaan komt, zien we ruim twintig busjes. We lopen rustig rond en worden later weggechargeerd. We zien de politie vervolgens willekeurige voorbijgangers in elkaar slaan en er lopen enkele mensen rond met gapende hoofdwonden. De volgende dag blijken er vier zwaargewonden te zijn gevallen.

So much 4 MayDay. Veel kritiek is mogelijk.. Maar welke malloot haalt het in zijn hoofd om een pas zojuist leegstaand politiebureau te kraken, terwijl er twintig meters verderop relpolitie klaarstaat om je er weer uit te slaan. Het was een treurig maar gevarieerd toneelstuk.

En het deed me veel denken aan die ene macdo in London die getrashd werd en een grote rel uitlokte. Het was toen de enige MacDo in de buurt van de tuiniersactie, en de enige in London die niet door politie was beschermd.

1 uur 's nachts. Eindelijk onze hut weer in. We besluiten meteen maar om er een tijdje te blijven. Ik heb ergens nog foto's. Misschien dat ik er tzt aan toe kom.