de precairheid van het leven

EN TOEN stond ik op straat. ¨I am sorry to tell you but you're out...¨ De hele dag was het al spannend. De geruchtenstroom was al weken terug op gang gekomen maar maandag was de climax. Elk uur nieuwe geruchten, maar niets was zeker. En mijn baas wilde maar niets zeggen. Pas om 4 uur 's middags toen ik erop stond dat hij me informeerde, wist ik meer... maar nog lang niet alles... en ik werd er alleen maar meer onzeker van.

In de tussentijd belde me chica me bijna elk half uur op om te vragen of ik al meer wist, zat me moeder in de chat me te adviseren dat ik vooral me persoonlijke files niet moest vergeten en wilden me collega's ook weten of dit mijn laatste dag was.

De laatste dag dus nog niet. Zo bleek toen ik eindelijk meer informatie ontving. Terwijl me baas aan het 'onderhandelen' was met de twee bedrijven, bleef ik peentjes zweten. Want wat nu? Stel ik lig er morgen uit, wat dan? Hoe zit het dan met ons nieuwe huis? Zeshonderd euro kan zij niet alleen ophoesten #¬∞÷¬&/%$@

De baas komt terug en ik verhul me, net als hij, vooralsnog in zwijgen. Na een 15 minuten dan toch maar proberen. "So what's up? When do I have to work again?". En stomzinnig kijkt hij me aan en zegt "what do you mean?".

De lul. Toen hij in de ochtend aankwam zei hij nog doodleuk dat als ik een nieuw 28'' inch wiel wil, dat hier in Barcelona niet te vinden is, dat hij dat wel even voor me uit Duitsland mee kan nemen (hoeveel dat's zijn dat?). Terwijl hij reeds wist dat ik er wellicht uit zou liggen aan het eind van de dag.

Maar dan toch, ik push hem en hij legt uit. De helft van de servers van de bank waar we voor werken (en vandaag wegens de aanslagen in London het extra druk hebben onder meer wegens een evacuatie van het gebouw), zullen het voorlopig niet doen en daarom is er minder werk. HP heeft inmiddels geëist dat het werk dus verminderd gaat worden wegens het aloude bekende woordje kostenbesparing.

En zo is 'ons' bedrijf, dat door HP is ingehuurd, verteld dat ze alleen nog maar in de kantooruren de service hoeft te verlenen. En 7x12 uur minder werk betekent dus dat twee van de vier mensen eruit moeten. Maar ik zou tenminste nog 15 dagen extra in dienst zijn.

Dááááááááááááárom doen al deze bedrijven aan 'outsourcing'. Want enkel met vijftien dagen voorkennis kunnen ze ons de deur wijzen, wanneer de dienst herzien wordt. Maar zo ver was het rond vier uur maandag nog niet. HP wist wat ze wilden. Maar het lag nog aan mijn medecollega's en mijn werkgever wat er verder zou gebeuren. Mijn baas was alweer druk aan het bellen. Naar zijn baas of hij ons moet ontslaan, naar mijn twee collega's of ze de aanpassing accepteren of ontslag willen, enzovoorts.

En ik maar wachten, hem in actie zien, wetend dat hij e-mails schrijft en ontvangt, dat hij aan het bellen is en in de MSN zit. Dat hij nu al weet of chica en ik zwaar in de shit zullen zitten of niet...

Maar om vijf voor zeven was het hoge woord er dan eindelijk uit. Eén van de twee collega's kwam eraan. De Spaanse. En hij had eerder die dag blijkbaar reeds over de mail ja gezegd. Hij vroeg aan mij of ik nog terugkwam. Ja... want ik zou nog zes extra nachten werken, en daarvoor extra betaald worden. Maar daarna.. dat was nog de vraag.

En die vraag werd meteen opgelost. Me baas nam me apart in het hokje bij de hoek en hij zei: ¨I am sorry to tell you but you're out...¨

Het was geen verrassing meer. Maar toch. Het kwam hard aan. Nog nooit in deze situatie geweest. En ik kon er niets aan doen. Ik lag eruit omdat ik de laatste was die er bij kwam, samen met Tom mijn Britse vriend hier. Machteloosheid ten top, en des te meer hard omdat we net verhuisd waren. Hoe lang kunnen we nog genieten van ons nieuwe huisje?

Chica nam het goed op. Ze zag het al aankomen en toen ik haar opzocht in Gracia, Infoespai (ook in crisis), was zij een stuk sterker dan ik. Daarna maar Tom en Jan (beide collega's) gebeld want zij zouden hier in de buurt wat gaan drinken.

En toen, terwijl we op een terrasje zaten, kreeg ook Tom een belletje van de baas.. Hij was van de fiets gevallen en was in het ziekenhuis. Een auto had hem zojuist een klap gegeven. Maar hij was nog sterk genoeg om Tom te zeggen dat ook hij eruit lag...

Dubbel feest! We lieten onze serveerster weten dat er nog eentje zijn baan kwijt was en plots kregen we een rondje sterke drank. Later kwam Alex van de Infoespai er ook nog bij, gaf mij een Engelstalig tijdschrift voor Barcelona met daarin baanadvertenties, de volgende dag gesolliciteerd en maandag heb ik een gesprek voor een nieuwe baan dat slechts een klein beetje minder betaald.

In de tussentijd hebben we in elk geval genoeg geld om de huur te betalen tot eind oktober. Voor die tijd moet ik vast wel een nieuwe baan kunnen hebben. En in de tussentijd kan ik helpen de crisis in de Infoespai op te lossen voorzover mogelijk is, en een beetje genieten van de nieuw ontstane bestaansonzekerheid. La vida es precari, precari es la vida. Viva la vida.

ps. steunbetuigingen kunnen ook naar mijn giro gestuurd worden :)