Weg uit Turkije

Ze hebben mij geblokt in Turkije. Ik kan mijn eigen website niet meer zien of lezen. Het gaat om mijn engelstalige website op wordpress.com: http://robokow.net

Afgelopen donderdag heeft een rechter besloten alle wordpress.com websites op slot te zetten. Waarom is vooralsnog niet duidelijk en voor hoelang evenmin.

Maar ze hebben niet alleen mijn website geblokt, ze hadden ook bijna mijzelf geblokt bij de grens. De afgelopen week moest ik mijn visum verlengen en dat ging niet zo eenvoudig als verwacht.

Ik ging dit keer lekker met de trein. Ik had geen zin om de hele dag in de hitte te liften en de treinen zijn hier spotgoedkoop. Dus ik zal lekker met een paar Turkse families in de trein met handen en voeten te kletsen over droogte, regen, voetbal, Nederland en Turkije met een Turks jongetje en zijn familie totdat ik bij een grensstation kwam.

Daar moest ik lange files van auto's voorbij gaan tot ik via de douane linea recta naar de politie werd gestuurd. Mijn visum was met drie dagen verlopen... 60 euro boete en 80 maanden geen toegang tot Turkije...

Dat dachten ze. Ze legden een papier voor mijn neus dat ik moest ondertekenen en ik mocht Turkije niet meer in. Ik legde uit dat ik niet wist dat mijn visum was verlopen, ik dacht dat het 3 maanden geldig was en het was precies 3 maanden geleden dat ik het land voor het eerst binnentrok.

Maar volgens de regels was het 90 dagen geldig en ik was 3 dagen te laat... Ik hield vol, weigerde het papier te ondertekenen en legde uit dat al mijn bagage nog in Istanbul lag. Moet ik dan op straat slapen, vroeg ik? En hoe krijg ik dan mijn spullen terug?

De ene agent had geen medelijden en wees mij de grens over. De andere was jonger en zag ook in dat al wat ik nodig had, een stempeltje was. Terwijl zijn collega buiten was, pleegde hij een telefoontje, en een vijftal minuten was ik weer buiten met een nieuwe visum in mijn paspoort...

Dat zou een Turk in Nederland nooit gelukt zijn. En dit is ook wat dit land zo speciaal maakt: de gastvrijheid, mededogen en de vriendschappelijkheid. Dit bleek ook maar weer uit de lift die ik vanaf de grens kreeg. Een touringbus die mij gratis meenam naar Istanbul (http://naarIstanbul.nl) geregeld via een man die bij de grens werkt. Iedereen helpt elkaar hier...

Dit avontuur, en vele andere tijdens mijn reis heeft mij dan ook een hele belangrijke eigenschap geleerd: dankbaarheid. Bijna stond ik op het punt Turkije uitgezet te worden, maar vier uur later stond ik weer een broodje vis te eten met uitzicht op de Bosphorus zeestraat die de stad in 2-en deelt. Hoe dankbaar kan je zijn?

Maar het is genoeg geweest voor mij. Ik houd van Turkije maar het wordt tijd voor nieuwe wegen. Nog twee weken ben ik hier. Waar ik heen ga? Dat lees je de volgende keer :-)