Belgrado, centrum van de Balkan

Waar ben ik nu toch aanbeland? Belgrado, centrum van de Balkan en de grootste stad van de regio. Belgrado is het meest beroemd onder jongeren, die van heinde en ver reizen om hier te kunnen stappen. Geldt dat ook voor mij? Niet echt, ik ben hier even gekomen voor de rust. Ik heb een eigen huisje 20 kilometer ervandaan, in de bergen om de stad heen. Via Couchsurfing.

Istanbul is nu heel dichtbij. Het grootste deel van mijn reis heb ik reeds achter mijn rug, en zo dacht ik, het wordt eens tijd dat ik me ergens in het niets terugtrek. Even geen internet, even geen foto's elke dag, even rustig zijn, even zonder mensen om me heen. Even geen impressies elke dag, elk uur, elk moment. Nee, even het pitje van de input lager zetten.

Zo vlak voor Istanbul is het ook tijd om terug te kijken. Straks ben ik in een enorme stad, vol chaos, auto's en miljoenen mensen. Dan zal er al helemaal geen tijd voor de rust zijn. Dan ben ik beland bij mijn reisdoel, mijn voorlopige eindbestemming. Maar die eindbestemming heeft voor mij een overdosis aan impressies klaarliggen en hoe zal ik dan aan het schrijven toekomen? Nú is het moment om wat te werken aan wat ik nog vers in mijn hoofd heb.

Vanmorgen werd ik dan wel een beetje vreemd wakker. Alleen in een bungalow-huisje in het niets, op een berg, zonder warm water en douche, met niets om me heen dan meer van dit soort half-vervallen huisjes en grotere half-gerestaureerde huizen. Wat groen, een autoweg, veel muggen, helaas een niet al te groot uitzicht, en veel blaffende honden. Gelukkig heb ik nog wel een radio.

Ik ben hier overigens op een fantastiche manier aangekomen. Alsof Ljubljana niet genoeg was met betrekking tot risico, was het nu echt helemaal dol. Voor de eerste keer in mijn leven stond ik midden in de snelweg te liften. In Nederland of Spanje zullen mensen de politie bellen en word je meteen opgepakt. In Kroatië niet. Mijn lift stopte waar de snelweg in tweeën splitst en toen ik zei dat dit te gevaarlijk was, keek hij mij verbaasd aan en zei: "Dit is hoe we het hier doen. Dit is de beste plek die ik je geven kan".

Dus daar stond ik dan. Bij een splitsing van de snelweg A3 met aan de ene kant de snelweg naar Budapest en aan de andere kant de snelweg naar Bosnië en Servië, om een halfuurt later opgepikt te worden door een Pool die Europa doorreist voor 'business' en precies weet hoeveel een hoer kost in elke stad.

Mijn volgende lift ging rechtsstreeks naar Belgrado, met 200 kilometer per uur zo ongeveer. Ik zag de dikke BMW met kenteken BG voor Belgrado al aankomen bij het tankstation waar ik was afgezet, en ik wist dat dit mijn auto was. Heerlijke luxe stoelen, een stijlvolle salesmanager die me op koffie tracteert en uit Milaan kwam.

In de stad werd ik opgepikt door mijn gastheer die mij naar zijn familie bracht. Zijn gepensioneerd vader, zijn moeder, een tandarts, en zijn broer gaven mij een warm welkom in hun huis, een oud soviet-blok. Het meest vreemde van alles was echter de auto waar hij in rijdt. Eerst had hij een Yugo, maar nu een 25-jaar oude Toyota Scarlet waar hij maar liefst duizend euro voor betaald heeft.

Hoelang ik hier blijven zal, weet ik nog niet. Mijn volgende reisdoel is Skopje, waar ik een aantal dagen zal leren van een stad opgesplitst in twee delen. Hier zal ik het vooral rustig aan gaan doen, veel wandelen en schrijven vooral, en een beetje de stad zien. Ik zie het gewoon even aan.