Fietsongeluk
Door: robin
Blijf op de hoogte en volg robin
17 Oktober 2007 | Roemenië, Sibiu
Een ongeluk zit in een klein hoekje en dat weet ook ik nu als geen ander. Van de een op de andere dag was mijn reis onverwachts afgelopen en heb ik moeten terugvliegen.
De dag begon goed. Ik zat lekker op de fiets, te touren van het ene dorpje naar het andere, in de omgeving van het mooie Sibiu in Roemenie. Ik genoot van de trip en ontdekte veel nieuws.
Tijdens mijn terugtocht ging er echter iets mis, ik werd de verkeerde weg ingestuurd. Zo moest ik nog even een laatste heuvel over, terwijl ik de zon onder zag gaan. In de schemer fietste ik de heuvel af, en lag ik een paar minuten later op mijn gat.
De pijn was best behoorlijk, en de schok nog veel groter. Ik kon me maar met moeite bewegen en voelde dat mijn bloeddruk ook erg laag was. Maar het ergste van alles was dat ik me letterlijk in het niets bevond.
Er was geen hond daar, en ik wist ook niet hoe ver het dichstbijzijnde dorpje was. Ik wist dus dat ik alles op alles moest zetten om toch bij het dorp te geraken. Ik rustte even wat uit en probeerde alles weer op orde te krijgen in mijn koppie. En op dat moment kwam er gelukkig een man langs, ook met de fiets.
Makkelijk ging het niet om met hem te praten. Je zou denken dat ik niet veel woorden nodig heb om duidelijk te maken wat er aan de hand is, en wat ik wil. Maar de man was niet echt de meest intelligenste en vroeg herhaardelijk wat ik van hem wilde. Eigenlijk wilde hij gewoon verder gaan...
Toen maar mijn telefoon gepakt, en hem laten bellen naar mijn gastdame en heer, en vriendin die daar ook in huis was. Zij ook meteen in paniek want ze kregen iemand in het Roemeens aan de telefoon die ze niets uitlegde en alleen maar vertelde waar of ik was...
Vervolgens met zijn 2-en verder naar beneden gestrompeld, en het dorpje bleek om de hoe te zijn. Daar in de straat ben ik maar gestopt met lopen. Het ging niet meer, en dat kunnen die mensen toch ook wel zien, dacht ik.
En inderdaad, de mensen bleken daar wat slimmer te zijn. Voor ik het weer had ik 10 mensen om me heen, en werd ik in een auto gestopt. Nu was het wachten...
Ik had het inmiddels niet meer. Ik dacht dat mijn schouder gebroken was. Alles schiet op dat moment door je heen. Ik ging onverzekerd op reis, en nu zit je opeens in Roemenie met een gebroken schouder... Zomaar, opeens.
De pijn ging van kwaad naar erger en ik denk dat ik regelmatig even wegviel. Het duurde een tijdje maar daar kwamen opeens mijn vrienden en vriendin aan. Ze wonen in een dorp vlak bij, maar konden niet precies vinden waar of ik was.
Met behulp van een oud vrouwtje, elders in dat dorp, konden ze me vinden. Het vrouwtje had al gehoord wat er aan de hand was, kan je nagaan hoe snel dit nieuws was gegaan...
Twintig minuten later waren we in het ziekenhuis. Daar moesten we nog een tijdje wachten want er waren meer mensen met behoorlijke ongelukken en alles gaat daar volgens het systeem ´first in, first out´, dus iedereen moest netjes op zijn berut wachten.
De pijn was nog altijd behoorlijk. Ik denk niet eerder zo´n pijn gehad te hebben. Sterker nog, ik had nooit eerder in mijn leven een ´echt´ ongeluk gehad te hebben. Dus de schrik zat er wel in ...
Het duurde nog even, maar toen kwam de verlossing in de vorm van een heerlijke prik die al mijn pijn wegnam en mijn een beetje high achterliet. Ik begon meteen grappen te maken.
Vervolgens kwam de dokter, die meteen zei om terug te gaan. Er werden foto´s gemaakt, het een en ander burocratisch werd geregeld (een verzekeringsnummer wilden ze, die had ik nog wel), en ik mocht weer naar huis.
Al met al is het goed afgelopen. Ik ben weer een tijdje in Nederland en alles is weer een stuk beter. Ik kan bijna alles weer doen, het doet alleen pijn als ik kracht moet zetten met mijn arm. De reis is helaas afgebroken...
De dag begon goed. Ik zat lekker op de fiets, te touren van het ene dorpje naar het andere, in de omgeving van het mooie Sibiu in Roemenie. Ik genoot van de trip en ontdekte veel nieuws.
Tijdens mijn terugtocht ging er echter iets mis, ik werd de verkeerde weg ingestuurd. Zo moest ik nog even een laatste heuvel over, terwijl ik de zon onder zag gaan. In de schemer fietste ik de heuvel af, en lag ik een paar minuten later op mijn gat.
De pijn was best behoorlijk, en de schok nog veel groter. Ik kon me maar met moeite bewegen en voelde dat mijn bloeddruk ook erg laag was. Maar het ergste van alles was dat ik me letterlijk in het niets bevond.
Er was geen hond daar, en ik wist ook niet hoe ver het dichstbijzijnde dorpje was. Ik wist dus dat ik alles op alles moest zetten om toch bij het dorp te geraken. Ik rustte even wat uit en probeerde alles weer op orde te krijgen in mijn koppie. En op dat moment kwam er gelukkig een man langs, ook met de fiets.
Makkelijk ging het niet om met hem te praten. Je zou denken dat ik niet veel woorden nodig heb om duidelijk te maken wat er aan de hand is, en wat ik wil. Maar de man was niet echt de meest intelligenste en vroeg herhaardelijk wat ik van hem wilde. Eigenlijk wilde hij gewoon verder gaan...
Toen maar mijn telefoon gepakt, en hem laten bellen naar mijn gastdame en heer, en vriendin die daar ook in huis was. Zij ook meteen in paniek want ze kregen iemand in het Roemeens aan de telefoon die ze niets uitlegde en alleen maar vertelde waar of ik was...
Vervolgens met zijn 2-en verder naar beneden gestrompeld, en het dorpje bleek om de hoe te zijn. Daar in de straat ben ik maar gestopt met lopen. Het ging niet meer, en dat kunnen die mensen toch ook wel zien, dacht ik.
En inderdaad, de mensen bleken daar wat slimmer te zijn. Voor ik het weer had ik 10 mensen om me heen, en werd ik in een auto gestopt. Nu was het wachten...
Ik had het inmiddels niet meer. Ik dacht dat mijn schouder gebroken was. Alles schiet op dat moment door je heen. Ik ging onverzekerd op reis, en nu zit je opeens in Roemenie met een gebroken schouder... Zomaar, opeens.
De pijn ging van kwaad naar erger en ik denk dat ik regelmatig even wegviel. Het duurde een tijdje maar daar kwamen opeens mijn vrienden en vriendin aan. Ze wonen in een dorp vlak bij, maar konden niet precies vinden waar of ik was.
Met behulp van een oud vrouwtje, elders in dat dorp, konden ze me vinden. Het vrouwtje had al gehoord wat er aan de hand was, kan je nagaan hoe snel dit nieuws was gegaan...
Twintig minuten later waren we in het ziekenhuis. Daar moesten we nog een tijdje wachten want er waren meer mensen met behoorlijke ongelukken en alles gaat daar volgens het systeem ´first in, first out´, dus iedereen moest netjes op zijn berut wachten.
De pijn was nog altijd behoorlijk. Ik denk niet eerder zo´n pijn gehad te hebben. Sterker nog, ik had nooit eerder in mijn leven een ´echt´ ongeluk gehad te hebben. Dus de schrik zat er wel in ...
Het duurde nog even, maar toen kwam de verlossing in de vorm van een heerlijke prik die al mijn pijn wegnam en mijn een beetje high achterliet. Ik begon meteen grappen te maken.
Vervolgens kwam de dokter, die meteen zei om terug te gaan. Er werden foto´s gemaakt, het een en ander burocratisch werd geregeld (een verzekeringsnummer wilden ze, die had ik nog wel), en ik mocht weer naar huis.
Al met al is het goed afgelopen. Ik ben weer een tijdje in Nederland en alles is weer een stuk beter. Ik kan bijna alles weer doen, het doet alleen pijn als ik kracht moet zetten met mijn arm. De reis is helaas afgebroken...
-
17 Oktober 2007 - 19:18
Ray:
volghens het vlaggetje zit je nog in Roemenie. Met je hoofd en hart wellicht.
Beterschap en succes met het vinden van een goede woning! cheers -
21 Oktober 2007 - 17:26
Peter:
Maar je zei dat je uit een helicopter was gevallen?
Ik was dit weekend in Parijs, dus kon niet...
later -
19 December 2007 - 23:15
Thuisfront:
Het wordt tijd voor een update!
-
22 December 2007 - 10:39
Jessie:
ZEER zeker tijd voor een update. Where are you??? :) -
30 Januari 2008 - 08:33
Guido:
Dag Robin,
ok, het is al laat maar maak er een leuk jaar van! :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
