¡Ex-huisgenoot boven water!

Net terug van de supermarkt, hoor ik boven aan de trap een bekende stem. Beneden zag ik het lampje van de lift al branden, wat betekent dat hij ergens op een van de vier verdiepingen open staat. En jawel, het is L. "¡Que tal!".

Chica staat in de deuropening en ze praat met L. Hij heeft duidelijk geen zin om nog meer uit te leggen, te meer hij niet weet dat Spaans en ik binnen anderhalve maand sterk verbeterd zijn.

De vuilniszakken die al een maand bij de ingang stonden, heeft L. in de lift gezet en hij staat op het punt te vertrekken. Ik begrijp weinig wat er aan de hand is en blijf in het trapgat staan. Een minuut later vertrekt hij alweer.

Chica legt uit dat L. in de bak gezeten heeft. In de bak! Dat was de enige optie die we nog niet bedacht hadden. Misschien dat hij terug was naar Ecuador, wellicht dat hij ergens in de goot junkie aan het spelen was. Maar in de bak, nee.

De arme jongen. Amper 20 jaar, ruim twee jaar op eigen benen (en illegaal ook nog eens) in een ver land. De bak verklaarde ook waarom hij zijn spullen niet nodig had.

Daarnaast is er nog iets anders aan de hand. In de bak zittend, blijkt hij een kind te hebben bij een ex-vriendin. Via bewijzen dat het zijn kind is, dwingt de advocaat hem drieduizend euro te betalen. Ook zou hij beroofd zijn, en volledig in de schulden zitten. En naast zijn baan is hij ook zijn kamer kwijt.

Wat nu? We weten het niet. Waar hij gaat slapen of waar hij naartoe gaat, vertelde hij niet. Maar opeens gaat de bel. Vast L. die om geld vraagt, zegt Chica. We geven het niet hoor, roep ik snel terwijl ze naar de deur loopt, meteen beseffend dat ik haar de les niet hoef te lezen.

Toch wil ik hem wel iets geven en loop dan maar naar de keuken voor een appel. Inmiddels legt L. meer uit. Waarom hij in de bak zat, is volledig onduidelijk. Maar terwijl hij in de bak zat, was hij meerdere malen aangegeven.

Eerst door zijn andere ex-vriendin om wat voor reden dan ook. Dan door onze huisbaas omdat L. 200 euro moet betalen.

Terwijl hij de appel vreugdevol opvangt -stijlvol tegen de muur leunend haalt hij het stokje eraf- zegt hij naar een vriend te gaan voor onderdak.

We zeggen gedag, en dat is het. Nu is hij niet de meest betrouwbare persoon en het is onduidelijk wat er waar is. Maar, een verhaal, dat is het wel.
Helaas dat onze huisbaas hem eruit had gegooid.

Ik zeg nog "we konden er niets aan doen" nadat hij vroeg naar onze nieuwe huisgenoot. "C'est la vie", is zijn nuchtere antwoord.