Guaka in Barça. ¡Que Guapa!

Veel drank, blaren onder mijn voeten, relaxte lui en veel zon. Ok, er zijn ook veel mooie en grote gebouwen en musea, maar wat ik vooral ervaren heb is de alternatieve sfeer/scene die enorm is, vergeleken met Nederland en Parijs.

Een busreis om Parijs te ontsnappen zou al gauw mijn budget verdubbelen. Liften naar Barcelona leek me dan ook een goed alternatief, ook al had ik nada liftervaring. 100 kilometer en 5 uur later zonk de moed in mijn schoenen, tot een Belgisch vrouwtje me een lift van 500 kilometer aanbood. Na een nacht in een goedkoop hotelletje bij een tankstation en een stuk of 8 lifts stond ik midden op de Ramblas rond 7 uur. (Reken trouwens nooit op een lift van Spanjolen - Fransen zijn zo erg nog niet.)

De Ramblas betekent pornokiosken, veel mensen, weinig auto's; ook wel "voetgangerspad". Na het drinken van twee biertjes in een toeristische kroeg met mijnheer de gastheer en klasgenootje, werd ik ingewijd in de kunst van het eten van broodje falafel bij een tak van het Israelisch imperialisme. Volgens Robin is dat zo weinig mogelijk falafel eten, en zoveel salade als je kunt. De vloer is daarna toe aan een stevige poetsbeurt, maar de relaxte franse dubmuziek maakt veel goed voor de Franse Spaanstalige Algerijnse Berber achter de Maoz-toonbank.

De bars in Barça zijn tranquilo. Een uitvoerig relaas over culturen van relaties viel mij ten deel a la primera noche, gelukkig met de nodige alto-nineties op de achtergrond. Een stampvolle cocktailbar van een groepje Chilenen en de pianobar, waar Robin naar eigen zeggen voor het eerst Eisbeer van Grauzone hoorde, zouden naar Parijs geëxporteerd moeten worden. Deze tweede nacht sloot ik af op de piano met een van Neerlands bekendste exportprodukten: No limits.

De eerste ochtend werd ik met een fotocamera op pad gestuurd. "Ik kom altijd te laat". Zo ook bij de donderdagmiddag manifestación tegen de economie van de oorlog. Gelukkig merkte ik na drie kwartier rond te hebben gelopen dat er een spoor van actiestickers op de alomtegenwoordige banken en commerciele centra was geplakt. Zo kwam ik uit bij een kampement van een drietal tentjes en een groep mensen. Tot mijn grote verbazing kregen ze toestemming van de gemeente om midden op de rotonde op de grootste autoweg van Barcelona te blijven - hierdoor konden ook de twintig andere tentjes bloeien.

Twee dagen later protesteerden honderdduizenden mensen tegen de oorlog om Irak en passeerden het elektricteitskastje waar we ons met een aantal flessen Estrella Damm genesteld hadden. Het bier koop je gewoon in de tiendras voor 1 euro nog wat per liter. Robin moest natuurlijk regelmatig voor persfotograaf spelen en heeft hopelijk leuke foto's gemaakt. Na een lekker gerecycled soepje van Comer y no Bombas voegen we ons bij het sambagroepje dat reeds tijdens het podiumgezwam een plekje op straat kraakte. De Guarda Urbana was hier wel oke. Ze hadden de boel afgezet ter onzer en uwer vermaak.

Vier literflessen verder werden wij en het verbaasde publiek geamuseerd door de No a la Guerra hond van dakloze Chema, afgewisseld door de Italiaanse protoanarchist die gallend door de straten liep, vragend om een arrestatie. Het commentaar van Tavarisj Stalin over burgerlijke verantwoordelijkheid hoorde hij straalbezopen aan.

Drums in het park; vet cool om je kater te verwerken. Het Vondelpark is voor mietjes. Maar de politie(vrouw) zou er beter aan doen haar taak minder consequent uit te voeren. Door hen zijn de ingangen op 2 centrale na gesloten en kweek je meer blaren. De politie, die hier vrij agressief en irritant optreedt en toetert naar rondslenterende hippies is goed voor de omzet van het geinflateerde kutstandje, maar lastig voor de nochtans alomtegenwoordige Indiërs en Paki's wiens handelarenbestaan zuur wordt gemaakt door mensen met een tekort aan sociale intelligentie. Nog altijd un poco de Franco.

Toeristen uitzuigen is ook de kunst elders in deze stad. Een privédorpje bij Plaça de Espanya bezoeken kost je 7,5 euro. Zou de eigenaar dit stukje hebben bemachtigd tijdens het regime van El General? Je kan wel vlakbij wonen, als het houtje bij een volgend bezoek nog in de deur zit. Robins nieuwe dakstekje ligt er vlakbij.

Het speciale toeristen McDonalds kaartje van de stad geeft wel aan waar je makkelijk kan piesen maar een 'verantwoord' kaartje met bijvoorbeeld vegetarische restaurants had voorkomen dat ik per ongeluk ham binnenkreeg. Na relaxt in Parc Güell in een Spaans-Franse editie van Borges' Ficciones te hebben gelezen, dacht ik met mijn stomme kop dat die ¨1,-¨ de prijs inhield van de dagmenu's. Na het aardappeltjes vissen bleek dat mijn soepje en sapje maar liefst 6,5 euro kostte. Dus 4 pleuro op de toonbank neergelegd en weggelopen of er niks aan de hand was, nakomende stemmen negerend.

Spanje doet zich voor als modern Europees land, maar is na 27 jaar nog altijd in het begin van het verwerkingsproces. Na mijn aventure del carne besef ik tijdens mijn bezoek aan de expositie "de gevangenen van Franco" (€1,68 met studentenkaart) dat er in dit land meer verlies is aan menselijkheid. Er wordt weinig gepraat over het Franco verleden, de ex-regering steunt de expositie niet en de consensus is de modder op de beerput.

In één van de 200 of zo squats dompel ik mij vervolgens onder in het dynamische nieuwe Spanje. Een groepje altonerds tovert met een flink aantal laptops (waarvan de meeste draaiend op vrije software!) psychedelische vormen en kleuren op de muren van Miles de Viviendas. De presentatie van de plannen tegen het behoorlijk commerciele Forum 2004 was kort, en niet zo krachtig.

De muziek was gelukkig krachtig tot 4 uur ´s ochtends toen ik mij omtunede tot insluiper. De huisgenote van Robin, Ori, was ook op het feest, maar besloot pas om 7 uur haar bed op te zoeken. De buren, met de neiging om rond 9 uur ´s ochtends al hun speakers te testen zorgden voor de nodige brakheid in het huis.

Miles mag hopelijk duizenden dagen overleven. Het waarschijnlijk laatste knalfeest in El Hamsa hebben we mogen bijwonen. Vanaf komende zaterdag mag de Guardia ze ontruimen, na acht jaar een vrijplaats voor de alternatieve muziekscene geweest te zijn.

De G/Hamsa was eerst leeg en toen stampvol. Mensen liggend, rollend, drinkend en blowend op de straten erbuiten - je zou bijna PP stemmen als je daar in de straat woont. De politiek getinte Spaanse rap van vier gozers waarvan drie met bril was een mooi begin van de avond. Daarna trad een erg funky sambaband ten tonele die zorgde voor beweging in de hele zaal. No more wodka en nooit meer te vrolijk naar gozers kijken, onze eerste metro wiebelde volgens Robin nogal en zat vol met siamezen. Hij moet oppassen dat ie tijdens het punkoptreden (goede muziek en waardeloze zanger) geen klappen op zijn neus krijgt. De rovers zijn mij positief gezind en allicht start er binnenkort ook hier een http://stopub.tk beweging.

Soit, de whiskey die ik voor Robin mee moest nemen is nog steeds niet op, zo'n zes uurtjes voordat ik morgenvroeg een poging waag om voor de volgende zonsopgang terug in Parijs te zijn.

Barcelona heeft veel toeristische plekjes, maar dat is niet haar grootste attraktie. De stad leeft en bloeit, vooral ook dankzij de talrijke sociale, activistische en progressief-culturele initiatieven. Laat duizenden steden bloeien als deze.